من حق دارم از پدر و مادرم متنفر باشم.

یادداشتی در باب احساس واقعی ما نسبت به والدین‌مان
و تابویی که باید شکسته شود

پدر و مادرش را با نام کوچک صدا می‌زد، با لحنی که تو گویی غریبه‌ای را خطاب قرار داده و یا از خویشاوندی دور که رابطه‌ی خوبی با هم ندارند حرف می‌زند. اولین بار که با چنین چیزی مواجه شدم خیلی تعجب کردم؛ جوان بودم و خام، فکر می‌کردم همه‌ی پدرها و مادرها خوب هستند و برای بچه‌های‌شان بدی نمی‌خواهند.
اما زمان گذشت و من آموختم که به صرف این‌که مردی اسپرم‌اش را به تخمک زنی برساند و لقاحی صورت گیرد و موجودی خلق گردد، برای آن مرد و زن فضیلتی ایجاد نمی‌شود و آن‌ها الزاما در جهت منفعت موجودی که خود باعث آفریده شدنش بوده‌اند، گام برنمی‌‌دارند؛ چه بسا که گاهی تعمدا خلاف آن حرکت کنند.
بله، دقیقا همین پدرها و مادرهای نازنین!
همین‌ها که در روز گرامی‌داشت آن‌ها، خودمان را مجبور می‌کنیم در رسای آن‌ها پُست و استوری و… بگذاریم و هر یک مدعی هستیم که صاحب بهترین پدر و مادر دنیا هستیم! حتی به دروغ! در حالی که با کمی دقت در اطراف و شاید در زندگی شخصی‌مان دریابیم که پدر و مادر بودن الزاما تقدس بخش نیست و “همه”ی پدرها و مادرها خوب نیستند؛ البته اگر با دقتی” شجاعانه” به اطراف‌مان نگاه کنیم.
من در همه‌ی این سال‌ها در میان دوستان، شاگردان و اقوامم کم ندیده‌ام پدر و مادری که موجب نابودی امروز یا آینده فرزندشان شده‌اند؛ گاهی با محبت زیاد، گاهی هم با دشمنی. بله، دقیقا همین کلمه: دشمنی، عداوت! تو گویی آنان پادشاه سرزمینی هستند که فرزندشان قصد دارد آن‌ها را از تخت سلطنت به زیر بکشد و خود بر آن بنشیند! یا پدر و مادرهایی که اصطلاحا “مرغ‌شان یک پا دارد” و همه باید جهان را از دریچه‌ی دید آن‌ها ببینند و پا جای پای آن‌ها بگذارند وگرنه فرزند  خلفی نیستند و لایق جنگ و جدل هر روزه تا به “راه راست” هدایت شوند.
ابدا قصد ندارم اثبات کنم که همه بچه‌ها خوب هستند یا همه بدی‌های بچه‌ها به گردن والدین است (گرچه اغلب آن‌ها این گونه است)؛ آن‌چه قصد دارم با چند تلنگر در این نوشته‌ی کوتاه به خودم و سایرین گوشزد کنم، عدم قداست ذاتی پدر و مادرها است؛ و رد کردن این جمله‌ی کلیشه‌ای که “پدر و مادر همیشه صلاح بچه‌ی خود را می‌خواهند‌”. بماند که ممکن است پدر و مادر به عنوان یک انسان دچار خطا در دریافت یا تحلیل باشند، علاوه بر این ممکن است تعمدا، از سر حسادت، خودخواهی و… بچه را به ناکجاآباد هدایت کنند و نهایتا تقصیر را به گردن جامعه و رفیق ناباب (!) بیندازند .
بیایید باور کنیم که پدر و مادرِ بد، خودخواه، حسود و بی عشق نسبت به فرزند و… وجود دارد، کم هم نیست، کافی است در اطراف‌مان دقیق شویم.